Jakob Finci za nas nije Jevrej, već je ravnogorski Srbin. Preko njega niti možemo, niti hoćemo, voditi zajedničku borbu sa evropskim Jevrejima protiv krstašizacije Evrope, a za bošnjačku i jevrejsku jednakopravnost u Evropi.
Ako se ostvari nakana da se Evropa ustavno definira kao kolijevka kršćanstva, to će najteže pogoditi Bošnjake i evropske Jevreje. Ova dva evropska naroda bi postali podstanari na svome kontinentu. I jedan i drugi narod nose iskustvo genocida, koji su se dogodili uz prešutnu saglasnost evropskih država. Istjerivanje Bošnjaka i Jevreja iz evropske porodice, udarilo bi pečat na evropsko saučesništvo u holokaustu nad Jevrejima, i u genocidu nad Bošnjacima. Otud Bošnjaci i Jevreji imaju jednake evropske interese. Bošnjaci ne mogu bogznašta promijeniti u sudbinskim tokovima, ali Jevreji mogu. Jevreji su sila kojoj bošnjačka nesila može tek poslužiti kao dokaz da bi još neki evropski narodi bili pogođeni krstašizacijom Evrope. Ali, šta je nas briga što bismo mi za nešto poslužili Jevrejima, kad bi Jevreji u guranju svoga interesa poslužili nama. Pitanje bošnjačkog odnosa prema evropskim Jevrejima nameće se kao jedno od najbitnijih u promišljanju naše evropske budućnosti.
Trenutno, u Bošnjaka se niko ne bavi ovim strateškim promišljanjem. U inteligenciji, i u narodu, različiti su stavovi o Jevrejima. Tradicija nas uči da smo prema Jevrejima stoljećima imali blagonaklon odnos. Od kad smo ih prihvatili nakon progona iz Španije, pa preko Drugog svjetskog rata kada smo ih pred holokaustom skrivali u svojim kućama, familijama, nošnjama, trajalo je to komšijsko pobratimstvo. A onda su Jevreji, u vrijeme genocida nad Bošnjacima, zdimili u Izrael, ili ko zna kuda. Oni su mogli napustiti bosanski pakao, a mi nismo. Nije im bilo ni na kraj pameti da se s nama solidarišu u smrti. Možda ih se može razumjeti. Ali, eto, našim je djedovima bilo na pameti da rizikuju svoje živote skrivajući Jevreje pred nacistima. Kukavički odlazak Jevreja iz Bosne u našim je glavama protresao višestoljetnu tradiciju komšiluka, kojom smo se samo mi, kao domaćini, mogli ponositi. U toj šupljini, u kojoj smo ostali sami sa svojom smrću, nametnulo nam se poređenje sa palestinskom sudbinom. Počeli smo suosjećati sa Palestincima, s kojima niko ne suosjeća, kao ni sa nama, a sve smo Jevreje strpali u Izrael. Sazrela je potreba da evropske Jevreje odvojimo od Izraela, Palestince od Bošnjaka, i da se malo zagledamo u račun, baš onako kako bi to činili Jevreji.
Izrod iz tradicije
Glavna prepreka u reafirmaciji bošnjačkih veza sa Jevrejima je Jakob Finci oko čijeg se zlolika i zlodjela danas vrti cjelokupno bosansko jevrejstvo. Ovaj predratni anonimi građani Sarajeva, koji je bio zaposlen u nekakvoj bezveznoj firmi, posljednjih je godina postao najmoćniji čovjek u bh. državi. Izgubili bismo mnogo dragocjenog novinskog prostora kada bismo najbrajali čega je sve taj Jakob Finci direktor, čega predsjednik, koliko funkcija i plata ima. Jednostavno rečeno, to je jedna bagava naučna fantastika koja može funkcionirati samo u dejtonskoj Bosni, gdje nema ni jednog jal Srbina, jal Hrvata, jal Bošnjaka, da bude jal pametan jal podoban koliko taj jedan Jakob Finci. Tolike funkcije, tolika moć u jednom čovjeku, prosječnih sposobnosti i sumnjivog morala, ukazuju na svu traumatičnost dejtonskog sistema. No, nećemo dublje o tome.
Neko bezbeli računa da Jakob Finci simbolizira bosansko jevrejstvo i da kao takav može biti vjeran reprezent jevrejskih stoljeća u Bosni. To što je njegova familija ovdje 300 ili više godina ne znači ništa ako se jedan član te familije iskazao kao izrod od tradicije bošnjačko-jevrejskog komšiluka, a nekada, bogme, i pobratimstva. Tog nekog ko Jakoba Fincija gura na sve te pozicije, i daje mu faraonsku moć u nakinđurene ručice, treba obavijestiti da Bošnjaci ovog Jevreja ne računaju u Jevreje, već u četnike, pa je Bošnjacima isto da li na Fincijevim funkcijama sjedio neki Radovan Karadžić ili Jakob Finci. Bošnjaci nemaju ništa protiv da se, eto, ako baš mora, na svim tim funkcijama nađe nekakav Jevrej, ali Jevrej koji će poštovati tradiciju bošnjačko-jevrejskih lijepih odnosa, i Jevrej koji se neće iskazivati kao karadžićevska srbenda. Ovo bi prvo morali razumjeti Jevreji koji guraju Jakoba Fincija, ili koji dopuste da se Jakob Finci gura u jevrejsko ime, jer Bošnjaci u tom Jakobu Finciju odveć ne vide ništa jevrejsko, osim forme koju ovaj mutni tip obilato zloupotrebljava za velikosrpske i genocidne interese. A kad to razumiju sami Jevreji, onda bi to morali razumjeti i međunarodni firauni koji u ime jevrejstva, dakle neke vrste neutralnosti, guraju tog Jakoba Fincija. Konačno: Jakob Finci je pročitan kao sluga velikosrpskih interesa, kao mrzitelj bošnjačkog naroda, kao razarač bosanskog multietničkog duha, kao neprijatelj jevrejstva u Bosni, i takav je tip, barem što se Bošnjaka tiče, sva svoja vrata zamandalio. Njemu nema povratka među Jevreje, one koje pamti tradicija bosanskog komšiluka, i zalud ga je držati tu, među nama, da s kapicom izigrava Jevreja, kad svaki pismen Bošnjak u njemu vidi četnika.
Našminkani Jevrej
Podugačak je spisak aferima Jakoba Fincija koje bismo mogli navesti argumentirajući gore izrečene stavove. Sjećamo se, samo u posljednjoj godini, kako je, kao čelni čovjek Regulatorne agencije za komunikacije, izmišljao tzv. antisemitizam u Bošnjaka, kako je kriminalno zloupotrijebio propise RAK-a da izmisli kaznu od 50.000 maraka za tzv. antisemitsku hudbu na TV Alfa, pa kako je sa istom namjerom kažnjavao još neke bosanske rtv stanice, dok s druge strane nije ništa adekvatno poduzimao da kazni svakodnevno četničenje i pozivanje na zločin Bijeljinske tv, niti nekih drugih karadžićevskih medija. Sjećamo se kako je izletio na sesiju Kruga 99 da nas navuče na referendum o tzv. ustavnim promjenama, a s ciljem da se omogući legalni okvir za otcjepljenje Republike Srpske. Tada su na ovu Fincijevu podvalu nasjeli i plitkoumni kadaifi iz Vijeća kongresa tzv. bošnjačkih intelektualaca, ali su se nakon naše analize u posljednji čas povukli iz izdaje. Potom, pričalo se da je Finci nešto brljao oko Hagade u toku rata, ali nema nikakvih pouzdanih informacija da je pokušao ukrasti Hagadu i prodati je za goleme pare. Činjenica jeste da su Hagadu čuvali naoružani Bošnjaci, valjda od nekoga ko je htio ukrasti ovo bosansko blago. Ima mnoštvo priča o Jakobu Finciju, od kockarskih, do kriminalnih, ali nas one ne zanimaju. Zanima nas moralna dimenzija ovog našminkanog Jevreja. A o toj moralnoj dimenziji u nastavku nećemo govoriti mi, jer se nama, bošnjačkim, možda ne vjeruje. Neka o tome nešto kaže Tilman Cilh, lider Društva za ugrožene narode i najveći svjetski borac za istinu o genocidu nad Bošnjacima.
Za razliku od Tilmana Cilha koji je prvi svijetu obznanio da je “već prve godine rata postojalo najmanje 200 srpskih koncentracionih logora u kojima je stradalo 250.000 Bosanaca, gotovo isključivo civila”, Jakob Finci je, kako tvrde ljudi iz naše dijaspore, hodao po svijetu i pričao o tzv. građanskom ratu u BiH. Tilman Cilh je objavljivao knjige, istraživačke studije, agresiju i genocid nazivao pravim imenom, apelirao na svijet da prekine ubijanje Bošnjaka, prvi je obznanio da je “tokom prve godine agresije na BiH bilo silovano najmanje 20.000 bosanskih žena, pretežno muslimanki”, te da su ta “silovanja vršena većinom u logorima, i organizovano”, prvi je obznanio da je “najmanje hiljadu džamija dignuto u vazduh i uništeno”… Za to vrijeme, a i poslije, i do danas, Jakob Fincije nije izrekao ni milioniti dio istine o genocidnoj agresiji na Bošnjake, onako, jasno i otvoreno, kako je to rekao Tilman Cilh. Stoga se Tilman Cilh ima smatrati prvi i najupornijim svjetskim borcem za istinu o genocidnoj agresiji nad Bošnjacima, i kad takav svjetski autoritet nešto kaže, onda je to teško k’o giviht, teže i jače od svake naše misli. A šta je o Jakobu Finciju rekao Tilman Cilh?
Jevrejska lakrdija i sramota
U “Oslobođenju” od 2. VIII 2005. objavljena je sljedeća Cilhova izjava: “Bio sam iznenađen kako on negira genocid. Bio sam jako tužan da on na svojim izlaganjima u Njemačkoj zaboravlja i zanemaruje žrtve, žene iz logora za silovanje, ubijene zatočenike Omarske, Trnopolja, Keraterma, Luke Brčko i raznih logora u Foči, kao i više od deset hilajda žrtava u Sarajevu”. Odgovarajući na reagiranje jednog ovdašnjeg Fincijevog potrčka, kojeg, možda, možemo nekad tematizirati, u tekstu od 26. VIII 2005. Cilh je dodao: “(…) Ja nisam govorio o Jevrejskoj opštini nego o Jakobu Finciju, koji mi je nakon rata u BiH, nakon zločina u Srebrenici, rekao da se ratni zločini u BiH ne mogu okarakterizirati kao genocid. Smatram da je prisustvo Jakoba Fincija na međunarodnim skupovima i diskusijama problematično” – napisao je Tilman Cilh.
Polemika se inače vrti oko tzv. komsije za istinu i pomirenje čiji je lider, pored desetak drugih liderskih funkcija, upravo Jakob Finci. Ali nas, sada, ne zanima ta četnička komisija. Zanima nas činjenica da je jedan Tilman Cilh posvjedočio da Jakob Finci negira genocid nad Bošnjacima, da je štetan na međunarodnim skupovima o BiH, po kojim ga, očito, vodaju četnički lobiji, da Cilh pravi razliku između Jevrejske opštine, dakle bosanskih Jevreja, i Jakoba Fincija… Takav nam je antijevrej podmetnut da preko njegovih četničkih operacija razumijevamo bosansko jevrejstvo. Radi se o četničkoj podvali, jer početničeni Jakob Finci ima zadatak da konfrontira Bošnjake sa Jevrejima, i to tako što svoja zla pokriva jevrejskim imidžom, pa prosječan Bošnjak otpor prema Jakobu Finciju transponira u otpor prema jevrejstvu.
Prema našim saznanjima, mnogi sarajevski Jevreji Jakoba Fincija smatraju lakrdijom i sramotom za Jevreje. Oni imaju svoje razloge, a mi svoje. Nama je potrebno savezništvo sa evropskim Jevrejima, a to savezništvo ne možemo ostvariti preko Jakoba Fincija koji je, za nas, osvjedočeni velikosrpski potrčko. Jednostavno kazano – taj Jakob Finci za nas nije Jevrej, već je ravnogorski Srbin. Preko njega niti možemo, niti hoćemo, voditi zajedničku borbu sa evropskim Jevrejima za našu zajedničku jednakopravnost u Evropi.
Broj 153, 16. IX 2005.